مردی به نام ابو
مطر نقل کرده است که: روزی از مسجد کوفه بیرون آمدم، به مردی برخوردم که
همانند عرب های بادیه نشین با دو تکه پارچه خود را پوشانده بود، یکی را لنگ
و دیگری را ردای خود قرار داده بود. از کسی پرسیدم: این مرد کیست؟ به من
گفت: گویا در این شهر غریب هستی؟
گفتم: آری. گفت: این مرد، امیرمؤمنان علی (علیه السلام) است؛ به دنبالش رفتم تا به محله ی
«ابومحیط» که بازار شتران در آن جا بود، رسید. (از روی موعظه به آنان)
فرمودند: معامله کنید اما از سوگند بپرهیزید که سوگند از برکت کارهای شما
می کاهد و آنها را در معرض نابودی قرار می دهد.
سپس
به سراغ خرما فروشان رفتند. در آن جا با کنیزی مواجه شد که می گریست، سبب
گریه اش را پرسیدند، پاسخ داد: من با یک درهم از این مرد خرما فروش خرما
خریده ام، مولایم از من خواسته خرما را باز پس دهم و درهم را باز ستانم،
اما فروشنده نمی پذیرد و درهم را به من باز نمی گرداند. حضرت به مرد بازاری
فرمودند: خرمایت را بگیر و درهمش را باز پس ده، چرا که او کنیز است و از
خودش اختیاری ندارد. مرد خرما فروش زیر بار نرفت و همچنان از باز پس دادن
درهم به کنیز امتناع می کرد. من به او گفتم: این مرد را می شناسی؟ گفت: نه
گفتم: او امیرمؤمنان علی (علیه السلام) است، مرد بازاری با شناختن حضرت
دستپاچه شد، خرماهایی را که در دست داشت ریخت، درهم را به کنیز باز پس داد و
عرض کرد:
ای
امیرمؤمنان! دوست دارم شما از من خشنود شودید!
حضرت
فرمودند: آنچه مرا از شما خوشنود می سازد پرداختن حقوق دیگران است. بعد از
آن، حضرت در حالی که از کنار خرما فروشان می گذشتند، فرمودند: ای خرما
فروشان (و خرما داران) به مسکینان بخورانید تا کسبتان برکت یابد .
منبع: جلوه های تقوا، محمد حسن حائری
یزدی، ج 2، ص 102 و 103.
درباره این سایت